Οι έφηβοι από τις Φιλιππίνες της Ελλάδας. (από το Greek Magazine)

To άρθρο το πήρα από εδώ: http://grekamag.gr/5098/

Είναι όλοι τους Φιλιππινέζοι. Ο μικρότερος δεκατριών, ο μεγαλύτερος είκοσι χρονών. Έχουν γεννηθεί στην Αθήνα και ζουν στους Αμπελόκηπους, μιλούν συμπαθητικά ελληνικά, άπταιστα όμως αγγλικά και συμπαθητικά φιλιππινέζικα. Μεταξύ τους όμως μιλούν αγγλικά γιατί είναι πιο κουλ. Δεν τους πειράζει να βαριούνται καθισμένοι σε παγκάκια, τους αρέσει να τρώνε κοτόπουλο Adobo και να χορεύουν αυτοσχεδιάζοντας. Είναι ντυμένοι όλοι λες και βγήκαν από το τελευταίο εντιτόριαλ του Purple και όπως φαίνεται είναι μια νέα εξωτική γένια που είναι ένα βήμα μπροστά.

Ρόμπιν Τζέφερσον Τζουνάτα, 20 χρονών (DJ)“Είμαι αυτός που ανάβει το κέφι”«Γεννήθηκα εδώ στην Αθήνα. Έχω πάει μόνο μια φορά στις Φιλιππίνες και δεν μου άρεσε τίποτα. Ένιωθα ξένος. Μου άρεσαν μόνο οι τιμές που είναι όλα “πάμφθηνα”. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι το dinuguan, ένα δικό μας πολύ καυτερό. Αντέχω τα πολύ καυτερά. Και σε γεύσεις και σε εμπειρίες. Τα ελληνικά φαγητά τα τρώω όλα, αλλά προτιμώ μουσακά και παστίτσιο. Δεν ακούω ελληνική μουσική, ό,τι κάνει όμως η Panik Records μου αρέσει, είναι ό,τι πιο κοντά στα ξένα. Αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Lil Wayne, αγαπημένοι DJs o Steve Aoki σε house και ο Skrillex σε dubstep. Δεν ακούω φιλιππινέζικα συχνά, σπάνια. Έχει βέβαια και κάποια καλά συγκροτήματα. Μουσική ξεκίνησα να παίζω το καλοκαίρι του 2010. Με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος που είχε μαγαζί στην Πάργα. Βέβαια, εγώ έπαιζα hip hοp και house και μιξάριζα μόνος μου σε πάρτι για φίλους και εκείνοι ήθελαν να παίξω σάλσα. Είχαν ένα ζευγάρι ζωγραφισμένο στο τοίχο που χόρευε σάλσα και μου είπαν “αυτή είναι η διακόσμηση, αυτό θέλουμε να παίξεις; Έμεινα παγωτό, δεν ήξερα ότι η μουσική πάει με τη διακόσμηση. Τους λέω “αφήστε με να παίξω ένα βράδυ τα δικά μου και μην σκέφτεστε τι διάκοσμο έχει ο τοίχος”. Και παίζω μία, δύο, τρεις και αρχίζουν να κουνιούνται οι γκόμενες σαν τρελές και δώσ’ του τα ποτά, αρχίζει και γουστάρει και το αφεντικό. Μέσα σε λίγες μέρες διώχναμε κόσμο, βγάλαμε τα σαλσοπράγματα και από τη διακόσμηση και με άφησαν να κάνω ό,τι ήθελα γιατί ερχόντουσαν τα φράγκα. Έτσι μετονομάσαμε το μαγαζί σε “R ’n’ B-Hip Hop” κι έγινε κακός χαμός. Όλοι με είχαν στα όπα-όπα, “ο σχιστομάστης που φέρνει κέφι”. Δεν ξέρω να σου πω πώς αλλά κάνω τους ανθρώπους να χορεύουν. Θέλω να ασχοληθώ μόνο με τη μουσική, είναι το μόνο που με κάνει να νιώθω πως είμαι ο εαυτός μου. Παίζω μπάσο, ντραμς, κιθάρα, αλλά χρειάζεται να τα τελειοποιήσω. Θέλω να γίνω όσο καλύτερος γίνεται. “Do or die”, αυτό λέω στον εαυτό μου. Όλοι οι δικοί μου θέλουν να πάνε Αμερική, εκεί νομίζουν ότι είναι το όνειρο και ότι θα τα καταφέρουν. Εγώ νομίζω ότι η Αμερική, ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε. Θέλω να πάω Νορβηγία, Σουηδία, σ’ αυτές τις χώρες. Ναι, έχω ερωτευτεί στη ζωή μου. Ωραίο πράγμα ο έρωτας, όταν είναι βέβαια στα πάνω του. Μακριά από τις Φιλιππινέζες, όμως, δεν τις μπορώ πια, προτιμώ τις λευκές. Δεν μ αρέσουν κάτι κολλήματα τους. Η απόλυτη γυναίκα για μένα είναι η Candice Swanepoel. Θα της αφιερώνω το Bedrock. Αν ερχόταν εδώ που θα την πήγαινα; Δεν έχω ιδέα που. Δεν πας όπου να ’ναι, γιατί αυτή είναι classy γκόμενα».

Νίκη Αλμπέρτο, 14 χρονώνΘέλει να γίνει σταρ ή κάτι με μπίζνες.«Γεννήθηκα και ζω στους Αμπελόκηπους. Μ αρέσει η περιοχή είναι κουλ. Δεν μου αρέσει που έχει τόσα σκουπίδια. Και που τα μαζεύουν, είναι σαν να μην τα μαζεύουν. Πάντα κάτι αφήνουν ή πάντα κάποιος κάτι πετάει. Έχουμε αλλάξει τρία σπίτια, όλα στους Αμπελόκηπους. θα ήθελα να είχα πιο πολύ χώρο, με μεγάλο δικό ου δωμάτιο. Έχω επισκεφτεί τις Φιλιππίνες, πολύ πράσινο, ωραία είναι αλλά ωραία είναι όπου είναι οι φίλοι σου. Εκεί δεν ξέρω κανέναν, μόνο κάτι συγγενείς, και βαριέμαι. Και εδώ βαριέμαι. Τον πιο πολύ καιρό βαριόμαστε. Βαριόμαστε όμως όλοι μαζί. Συνέχεια λέμε ότι θα κάνουμε αυτό ή το άλλο και δεν κάνουμε τίποτα. Μου αρέσει να ψωνίζω ρούχα στo Bershka, και αλλού και να χορεύω. Έχουμε φτιάξει ένα συγκρότημα και χορεύουμε μεταξύ μας, αλλά αυτό έχει γίνει πολύ φαν και θα κατέβουμε και σε διαγωνισμό hip hop. Κάνω και μπατλ και λένε ότι είμαι καλή. Την εβδομάδα την περνάω και με πέντε ευρώ. Δεν με νοιάζει για τα λεφτά καθόλου, υπήρχαν δύο βδομάδες που δεν είχα ούτε ένα ευρώ και δεν με πείραζε. Είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας, σαν οικογένεια όλοι. Αν δεν έχεις εσύ, έχει κάποιος άλλος. Και πενηντάρικο να έχω κάποια στιγμή, θα το χαλάσω και δεν θα έχω. Έτσι είναι, έχεις και μετά δεν έχεις. Ονειρεύομαι να γίνω σταρ ή μπιζνεσγούμαν. Δεν με νοιάζει να σκέφτομαι πώς θα γίνω αλλά ότι θα γίνω. Εγώ πάνω στη σκηνή και ο κόσμος από κάτω. Θέλω να ζήσω στην Αμερική. Θέλει λεφτά για να πάω εκεί, αλλά μέχρι να γίνω 20 θα το έχω το εισιτήριο. Δεν μου αρέσουν οι Έλληνες, δηλαδή μπορεί να δω έναν και να πω ωραίος αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν θα ήμουν με Έλληνα. Αν έχω να διαλέξω ανάμεσα σε έναν κούκλο Έλληνα και έναν μέτριο δικό μας,  θα διαλέξω τον δικό μας. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι το Αdobo, ένα δικό μας καυτερό κοτόπουλο. Μου αρέσουν και τα ελληνικά φαγητά, αλλά έχω συνηθίσει τα πιο καυτερά. Ο πιο τέλειος τύπος είναι ο Tyga, είναι –αν δεν τον ξέρεις– είναι ράπερ. Αν μπορούσα να περάσω μια μέρα μαζί του θα τον πήγαινα στη θάλασσα, στη Γλυφάδα, και θα τρώγαμε Μακντόναλντς και θα χορεύαμε μαζί όλο το βράδυ.

Αλεξία Ντομίνγκες, 17 χρονώνΕύχεται στον εαυτό της να ψηλώσει.«Όταν μεγαλώσω θέλω να πάω να ζήσω στο Παρίσι. Ακόμα και οι Αμερικανοί εκεί θέλουν να πάνε. Θέλω να γίνω αεροσυνοδός ή ξεναγός, κάτι που να έχει μέσα ταξίδι, γιατί μόνο τα ταξίδια μου αρέσουν. Έχω πάει στη Σύρο, την Τήνο. Έχω πάει στις Φιλιππίνες. Ωραία, πράσινα, έχει χώρο, άπλα, αλλά δεν έχεις και πολλά πράγματα να κάνεις στο χωριό. Συνήθως εδώ αράζουμε στον δρόμο και όλο ψάχνουμε να δούμε τι θα κάνουμε και δεν κάνουμε τίποτα. Μου αρέσει να μαγειρεύω, μου αρέσει το Αdobo και το γλυκό Πούτο. Μου αρέσει να ’μαι στην κουζίνα και μαγειρεύω. Θέλω να μαγειρεύω μόνη και να ακούω μουσική. Πιο πολύ από όλους μου αρέσει ένας δικός μας ηθοποιός από τις Φιλιππίνες, τον λένε Ντάνιελ Μπατίλια Ο αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ο Σνουπ Ντογκ. Το “σ’ αγαπώ” στα φιλιππινέζικα είναι “μαχάλκιτα”, και “κονίαμ” η χειρότερη βρισιά, αλλά δεν θα σου πω τι σημαίνει.

Αλίκη Αλφάρο, 15 ετώνθέλω να τραγουδάω καραόκε και να παίρναω καλά.Ο διευθυντής στο σχολείο είναι αυστηρός. Εγώ όμως δεν φοβάμαι. Αν σε δει με σορτς και γυαλιά στο προαύλιο αρχίζει τις αποβολές. Δεν είναι τρόπος διαπαιδαγώγησης ο φόβος γιατί φέρνει αντίδραση. Μου αρέσει πολύ να τραγουδάω καραόκε. Και τα φιλιππινέζικα τραγούδια μου αρέσουν, αλλά όχι όλα. Αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ο Κρις Μπεάου. Δεν αντέχω τα Αρχαία Ελληνικά, αλλά ούτε εγώ αρέσω στα Αρχαία Ελληνικά και δεν καταλαβαίνω σε τι θα μου χρησιμέψουν. Έχω αγόρι, τα φτιάξαμε πριν από λίγο καιρό. Γενικά, είναι ωραία να έχεις αγόρι.Μου αρέσει να αράζουμε στα παγκάκια, να μιλάμε με τις φίλες μου να λέμε τα νέα μας και να γελάμε.

Αξέλ, 13 χρονώνΤου αρέσει να βαριέται.
Σιχαίνομαι το σχολείο και αυτά που μαθαίνουμε θα είναι άχρηστα μετά. Καλύτερα να μαθαίνουμε ξένες γλώσσες για να μπορείς να μιλάς με ανθρώπους από άλλες εθνικότητες. Θα έπρεπε να υπάρχει  στο σχολείο σαν μάθημα ο χορός, το τραγούδι, το σκέιτ, όπου ο καθένας είναι σε κάτι καλός, για να γίνει καλύτερος. Σιχαίνομαι και διάφορα πράγματα που μου λένε “πρέπει”. Δεν μου άρεσε να μου λένε τι να κάνω. Κάνω πάντα το ανάποδο απ’ όσα λένε και μερικές φορές μπορεί να κάνω και το ανάποδο από αυτό που θέλω, αλλά δεν θα κάνω πίσω με τίποτα. Οι μεγάλοι τι πρόβλημα έχουν ; μα ότι  μεγάλοι.  Δεν  μπορώ να σκεφτώ κανένα μεγάλο που συμπαθώ, ο πιο μεγάλος που συμπαθώ είναι δεκαεφτά. Μου αρέσει να κάνω σκέιτ ή να μην κάνω τίποτα. Στο παγκάκι κάθομαι με τις ώρες. Μια μέρα κάθισα δέκα ώρες. Σηκωνόμουν, βέβαια κάτι να φάω από το περίπτερο, και γυρνούσα. Βαριέμαι. Άλλους τους ενοχλεί που βαριούνται, εμένα μου αρέσει που βαριέμαι γιατί είναι κουλ. Για να βαριέσαι πάει να πει ότι δεν έχεις να κάνεις τίποτα.  Ναι έχω κοπέλα. Φυσικά έχουμε φιληθεί. Αν μ αρέσει η Αντζελίνα Τζολί; Πλάκα κάνεις; Αυτή είναι γριά.

Μάριος Σαλαζάρ, 16 ετώνΘέλει να φιλήσει τη Μέγκαν Φοξ.«Οι χρυσαυγίτες είναι κότες. Φοβούνται περισσότερο από τον φόβο που διαφημίζουν ότι σκορπίζουν, γι’ αυτό, αν τους δεις, πάνε παντού μαζί, δυο-τρεις μαζί, παρατήρησέ το. Είναι πάντα πάνω από δύο. Αν πετύχεις κάποιον μόνο του, χέζεται, όλοι αυτοί είναι χέστες. Εγώ δεν τους φοβάμαι. Περισσότερο φοβάμαι τους τσαμπουκάδες που κάνουμε μεταξύ μας. Γιατί είναι κάποιοι τρελοί που έρχονται κατά πάνω σου έτσι, γιατί είχαν άσχημη μέρα στο σχολείο και σου κάνουν τα μούτρα κιμά γιατί έχουν μέσα τους κάτι που τους ανάβει υπερβολικά. Το χαρτζιλίκι ποτέ δεν φτάνει. Τα δέκα ευρώ που έχω τη βδομάδα μου έφταναν παλιά, τώρα με τα τσιγάρα και καμιά μπίρα δεν φτάνουν, αλλά όλοι κάπως τη βολεύουμε. Μαζευόμαστε με φίλους, κάνουμε σκέιτ, χτυπάμε, ξανανεβαίνουμε στο σκέιτ. Οι μεγάλοι μου τη σπάνε, γιατί κάνουν κριτική και σου τη λένε συνέχεια και έχουν δίκιο μόνο και μόνο γιατί  είναι μεγάλοι ενώ μπορείς να τους της πεις και εσύ, άλλα επειδή είσαι πιο μικρός, πρέπει να τους ακούς και να μη μιλάς. Εγώ, βέβαια, όταν με ζορίζουν πολύ, τους τη λέω και μου λένε ότι δεν σέβομαι. Δεν θέλω να ζήσω κάπου αλλού, εδώ καλά είναι. Μάθαμε. Και στις Φιλιππίνες είναι ωραία, αλλά για να πηγαίνεις, όχι για να ζεις. Είναι σε όλα πίσω. Τα μυαλά τους, πολύ πίσω. Μου αρέσουν όλες οι γυναίκες, και οι άσπρες και οι δικές μας, αρκεί να ’ναι όμορφες. Για μένα η πιο κουκλάρα είναι η Μέγκαν Φοξ. Τι θα έκανα αν τη γνώριζα; Μάλλον θα τα έχανα και θα κοίταγα το πάτωμα.

Σαρμίν Αντβάλα, 14 χρονώνΤης αρέσει να χορεύει συνέχεια. Με κόσμο, μόνη της, μπροστά στον καθρέφτη, οπουδήποτε της δοθεί ευκαιρία.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, δεν έχω πάει ποτέ στις Φιλιππίνες. Θέλω πολύ να πάω. Αν μου αρέσει, μπορεί να μείνω εκεί για λίγο, αλλά θέλω να ζήσω στην Αμερική. Όλοι μας αυτό θέλουμε, να πάμε εκεί, γιατί εκεί τα έχει όλα. Εδώ στην Αθήνα δεν νιώθω ελεύθερη. Θέλω να ζω κάπου που να μπορώ να ακουμπήσω στο παγκάκι το κινητό μου και να μη μου το πάρουν μέσα σε δύο δευτερόλεπτα. Κάπου που να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να μου λένε πώς. Υπάρχουν κάποιοι που μας βρίζουν δεν το λες ρατσισμό ακριβώς αλλά είναι θέμα νοοτροπίας ειδικά όταν βρίζεις χωρίς να ξέρεις τι σου φταίει. Τις πιο πολλές μέρες βαριόμαστε. Αν έχουμε λεφτά, πάμε Goody’s, KFC. Ο Chris Brown είναι ο θεός μου. Θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω φωτογράφος, γιατί μου αρέσει να θυμάμαι ανθρώπους και πρόσωπα. Δεν μου αρέσουν οι άσπροι, για αγόρια θέλω μόνο τα δικά μας. Μου αρέσει ένα αγόρι, αλλά δεν μου τα ‘χει ζητήσει ακόμα. Έχω καταλάβει ότι του αρέσω, αλλά δεν παίρνει μπροστά. Εντάξει δεν βιάζομαι αυτά τα πράγματα γίνονται όταν είναι η στιγμή τους. Μου αρέσει να χορεύω συνέχεια μπροστά σε κόσμο, μόνη μου μπροστά στον καθρέφτη αλλά και χωρίς καθρέφτη. Όλα φεύγουν όταν χορεύεις και σταματάς να σκέφτεσαι μπαίνεις μέσα στο ρυθμό.

Κείμενο: Τζούλη Αγοράκη
Φωτογραφίες: Photoharrie, Αλέξανδρος Ακρίβος