Έτσι ξεκίνησε το Όλοι Μαζί.

Ημέρα 1η
Τέλη Σεπτεμβρίου.
                    Μερικές φορές το μάθημα στήνεται μόνο του. Φέρνεις υλικό, εποπτικά, προετοιμάζεις το διδασκαλικό σου "λογύδριο" αλλά το μάθημα παίρνει άλλη κατεύθυνση. Τελείως άλλη. Τα παιδιά σε οδηγούν εκεί που θέλουν. Εκεί που έχουν ανάγκη εκείνα για να μάθουν και να κατανοήσουν.
Και αυτή είναι η μαγική (ψυχο)δυναμική της τάξης και της ομάδας.Μέσα από την ζωντανή αλληλεπίδραση με τα παιδιά. Όταν συμβαίνει αυτό, απλά αφήνεσαι. Και εκεί είναι που γεννιούνται τα καινοτόμα, τα πολιτιστικά τα πρότζεκτ, τα μοντέλα εκπαίδευσης.

Έτσι, εκείνη την ημέρα, Το εποπτικό μου ήταν κάποιες φωτοτυπίες Α3 με έργα του Γαΐτη.

Η Μοναξιά στο πλήθος.  Το brainstorming ξεκίνησε. Οι σκέψεις των παιδιών πλημμύρισαν και τις δικές μου σκέψεις.
Τα δυνατά μηνύματα ξεπηδούσαν αβίαστα μα τόσο επιθετικά.
Σα να ήταν  πεταλούδες, με το δίχτυ τέντωνα τις αντοχές μου για να μην χάσω καμία:
                Τα ανθρωπάκια μπροστά μας μας μίλησαν για μια κοινωνία με ανθρώπους κλώνους. Πλαστικούς ανθρώπους. Τόσο κοντά μα τόσο μακριά. Παγωμένα συναισθήματα. Και πρόσωπα. Σιδερωμένα κουστούμια. Σιδερωμένα και τα πρόσωπα πίσω από τις μαύρες μάσκες.
Άνθρωποι πλαστικοί, αγγίζονται στο δρόμο προς τη δουλειά. Τυχαία. Αλλά αυτό το άγγιγμα είναι ένα τίποτα. Δεν υπάρχει. Αυτοί η άνθρωποι στην πραγματικότητα είναι μόνοι.

"- Οι άνθρωποι δεν έχουν φτιαχτεί για να είναι έτσι", είπε ένα αγόρι.
-  Οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί για να είναι με άλλους, είπε ένα κορίτσι.
-  Να είναι ευτυχισμένοι με άλλους. Να είναι φίλοι χαμογελαστοί είπε ένα άλλο.
-  Αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε, είπε η δασκάλα.
-  Ναι! Αναφώνησε η τάξη με ενθουσιασμό. Αλλά πως;
- Λοιπόν...έχετε αποστολή. Να πλησιάσετε ανθρώπους που  τους βλέπετε πως είναι μόνοι.
- Ναι! Ναι! Στο προαύλιο είπε ένα παιδί!
-Της γειτονιάς μου το παιδάκι που δεν έχει αδερφάκι.
-Τον αδερφό μου.
- Τον ξάδερφό μου
-Τον μπαμπά μου.
-Το παιδάκι από τους δίπλα που είναι από άλλη χώρα.
-Ναι εκείνους που είναι από άλλη χώρα!
-Ναι! Κι εκείνους στο σχολείο που είναι από άλλες χώρες και κάθονται μόνοι τους στο διάλειμμα.
-Ναι αυτούς κυρία. Αυτοί κάθονται μόνοι τους στο διάλειμμα.
-Και πως θα το αλλάξουμε αυτό, παιδιά;
- Θα τους φέρουμε κοντά μας κυρία.
-Ναι αλλά όχι όπως στον Γαΐτη.
-Όχι.
-Όχι όπως στον Γαΐτη.


Οκτώβριος

Τις τελευταίες ημέρες είχαν επικοινωνία μαζί μου για το θέμα των μοναχικών, στις εφημερίες μου και στα διαλείμματα.

Σκεφτήκαμε να "καλωσορίσουμε", τα παιδιά που είναι από άλλες χώρες στην τάξη μας.
Πακιστάν, Πολωνία, Αλβανία, Ρουμανία, Ρωσία. Αργότερα μάθαμε πως υπήρχαν στη τάξη και παιδιά που οι γονείς τους γεννήθηκαν στη Γερμανία και στην Αυστραλία. Το σχολείο μας γενικά έχει ένα πολυ-πολιτισμικό χαρακτήρα και ο μαθητικός πληθυσμός αποτελείται από παιδιά που οι γονείς τους ήρθαν από τις Ινδίες (και Σιχ), Κορέα, κ.α. Και φυσικά Ελλήνων που είναι η βασική πλειοψηφία φυσικά.
Στις συζητήσεις μας αποφασίσαμε να  δώσουμε χώρο, (με δράσεις στις τάξεις της Ε` για αρχή), στα παιδιά που κατάγονται από άλλες χώρες. Εφόσον το επιθυμούσαν θα μπορούσαν να μοιραστούν τις αγωνίες τους, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν εκείνοι ή γονείς τους.
Και άν ήθελαν και είχαν χρόνο οι γονείς να μας φτιάξουν ένα παραδοσιακό γλυκό απ΄τον τόπο τους.

Έτσι κι έγινε.

Τις επόμενες μέρες δοκιμάσαμε σιροπιαστές μπουκίτσες από το Πακιστάν, τσουρέκι με σοκολάτα από τη Ρουμανία, ψωμί με Αλβανικό αλεύρι και ελληνικές λιχουδιές όπως μουστοκούλουρα...

Τα παιδιά έκαναν μια μικρή παρουσίαση της χώρας τους από πληροφορίες που βρήκαν στο ίντερνετ,φάγαμε τα γλυκά και οι υπόλοιποι συμμαθητές έκαναν ερωτήσεις.

Η Θ. είπε πως αισθάνεται ευγνωμοσύνη που οι γονείς της ήρθαν στην Ελλάδα από τη Ρουμανία. Εδώ δούλεψαν, απέκτησαν χρήματα και γι αυτό κατάφεραν να κάνουν μια πολυμελή οικογένεια. Αν έμεναν στην Ρουμανία δεν θα μπορούσαν να το καταφέρουν αυτό. Στην Ελλάδα είπε, χρωστάει τα... αδέρφια της. Αν και περάσανε δυσκολίες αισθάνεται πως εδώ ανήκει . Έχει πάει στη Ρουμανία, της αρέσει πολύ εκεί αλλά δεν θέλει να επιστρέψει. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της, εδώ γεννήθηκε, εδώ ανήκει και θέλει να κάνει όμορφα πράγματα γι αυτήν τη χώρα μόλις μεγαλώσει. Η ίδια δεν αντιμετώπισε  ρατσιστικές καταστάσεις αλλά έχει ακούσει για οικογενειακούς φίλους που είχαν σχετικές εμπειρίες.

Ο Κ. γεννήθηκε στο Πακιστάν. Δεν μιλάει καλά ελληνικά αλλά προσπάθησε να μας εξηγήσει σε σπαστά αγγλικά  πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις και να αισθάνεσαι τη σκιά του πολέμου πάνω από το κεφάλι σου. Η οικογένειά του πήρε την απόφαση να φύγουν από τη χώρα τους, αν και την αγαπούν, για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον γι αυτόν και τα αδέρφια του. Κάποιοι συγγενείς του  ήρθαν στην Ευρώπη σχεδόν με τα πόδια. Ο ίδιος ή η οικογένειά του δεν έχουν δεχθεί ρατσιστική ενόχληση αλλά  κάποιοι φίλοι του μπαμπά, ναι.

Η Α. μας έφερε ένα σουβενίρ πιάτο και ζωγράφισε την σημαία της Αλβανίας και η Σ. μας έφερε ψωμί που έφτιαξε η γιαγιά της με Αλβανικό αλεύρι. Ήταν ξεχωριστή γεύση καθώς είναι ένα ψωμί που φτιάχνουν με γάλα και αλάτι.
Και οι δυο γεννήθηκαν στην Ελλάδα και αυτές θέλουν να κάνουν όμορφα πράγματα μόλις μεγαλώσουν για την χώρα.

Ο Γ. μας παρουσίασε πληροφορίες για την χώρα μας  την Ελλάδα και μας κέρασε το παραδοσιακό ελληνικό γλυκό, τα μουστοκούλουρα που έφτιαξε η μαμά του. Στη μικρή έρευνά του, ανακάλυψε πως η χώρα του η Ελλάδα, πάντα, ακόμα και από τους αρχαίους καιρούς, ήταν ένα σταυροδρόμι λαών.
Αισθανθήκαμε όλοι μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια γι αυτό.

Στα επόμενα μαθήματα, περιμένουμε κέρασμα από συμμαθητές μας που οι γονείς τους κατάγονται από τη Ρωσία, τη Κορέα, τη Γερμανία, την Αυστραλία, από την Αλβανία ξανα, και φυσικά και από άλλα παιδιά που θα φέρουν ελληνικές παραδοσιακές λιχουδιές.
(Λέτε να πάρουμε κιλά;;).

Πάντως σε εκείνα τα πρώτα μαθήματα με τα κεράσματα μια πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα επικράτησε...
Γλυκιά όσο τα γλυκίσματα.
Επικράτησε ένα έντονο ζεστό συναίσθημα...

Τα παιδιά της ελληνικής καταγωγής θαύμασαν...απόρησαν...συγκινήθηκαν.
Ο Α. είπε πως ποτέ δεν είχε σκεφτεί πως οι συμμαθητές του είχαν περάσει τέτοιες περιπέτειες.
Ποτέ δεν είχε σκεφτεί πως οι συμμαθητές του αισθάνονται με αυτόν τον τρόπο για την Ελλάδα.

Νομίζω πως ήρθαμε κοντά τελικά..
Πιο κοντά από ότι τα ανθρωπάκια του Γαϊτη.